De eerste keer dat ik iets te horen kreeg over inclusief onderwijs was toen een klasgenoot op de pabo een artikel over dit onderwerp mee had genomen. Dit artikel bespraken wij tijdens een les pedagogiek. De grondgedachte achter het inclusieve onderwijs sprak mij aan. Ik vond, en vind, het een mooie gedachte dat alle kinderen, ongeacht hun achtergrond, geloof of handicap dezelfde school bezoeken, functioneren in heterogene groepen en het curriculum volgen afgestemd op hun eigen mogelijkheden. Geen één mens is het zelfde dus ook iedere leerling is anders. Waarom zou je leerlingen die wat meer anders zijn dan de rest gelijk op een aparte school plaatsen? Uiteindelijk komen al deze leerlingen met elkaar in de samenleving terecht. In deze samenleving moeten zij met elkaar samen werken en leven. Hier moeten zij rekening houden met elkaar en leren te leven met de verschillen tussen elkaar. Waarom zou je op school deze samenleving niet in het klein na bootsen? Waarom zou je op school de leerlingen niet alvast voorbereiden op deze toekomst? Het mag duidelijk zijn, ik was na het lezen en het bespreken van het artikel over inclusief onderwijs een persoon die vóór het inclusieve onderwijs zou stemmen.Ik zag het als een uitdaging om samen met een klasgenoot en schoolplan voor een inclusieve school op te zetten. Na een hevige discussie in de klas kwam ik er achter dat deze klasgenoot niet zo vóór het inclusieve onderwijs was als ik. Ondanks onze uiteenlopende meningen spraken wij af samen een schoolplan te schrijven voor een inclusieve school. Ik zou de klasgenoot wel even overhalen met mooie argumenten waarom het inclusieve onderwijs zo’n ontzettend goede gedachte is.
Het tegendeel bleek waar te zijn. Werkend aan ons schoolplan veranderde mijn mening meer dan de mening van de betreffende klasgenoot.(Misschien ligt dit wel aan mijn snel over te halen persoonlijkheid maar goed.) Tijdens het lezen van informatie, en schrijven van ons plan werd ik realistischer. Het is ontzettend moeilijk om een gehele inclusieve school op te starten. Het wordt naar mijn idee zelfs bijna onmogelijk om op deze inclusieve school goed en adaptief onderwijs aan iedere leerling uitzonderlijk aan te bieden. Natuurlijk laten genoeg inclusieve basisscholen mooie voorbeelden zien maar hier is geld voor nodig. Veel geld. En laat dat op dit moment niet zo veel aanwezig te zijn in Onderwijsland.
Nu wij ons schoolplan hebben afgerond blijf ik de gedachte achter het inclusieve onderwijs erg mooi vinden. Maar hierbij vraag ik mijzelf sterk af of deze gedachte haalbaar is. Tijdens het zoeken naar informatie over het inclusieve onderwijs heb ik veel artikelen over het Weer Samen Naar School- project gelezen. Dit project zorgt ervoor dat kinderen die extra zorg en begeleiding nodig hebben deze zo veel mogelijk op de basisschool krijgen. Het gaat bijvoorbeeld om kinderen die moeite hebben met leren of kinderen met gedragsproblemen. Dit zijn bijvoorbeeld leerlingen met ADHD, dyslexie of bepaalde vormen van autisme. Maar ook hoogbegaafde leerlingen vragen specifieke aandacht. Lichamelijk, zintuiglijk of verstandelijk gehandicapte leerlingen en leerlingen met ernstige gedrags- of psychiatrische stoornissen zijn géén doelgroep van WSNS. Dit project noem ik haalbaar en realistisch.
Zo is mijn stem vóór het inclusieve onderwijs na het schrijven van een schoolplan iets afgezwakt. Wel ben ik een stuk positiever gaan denken over het WSNS- project.
